Bach in Mexico
Afgelopen zondag op de valreep nog een ticket voor de Mattheuspassie van Bach (JS that is) kunnen bemachtigen. Dit zou doorgaan in de 'Sala Nezahualcóyotl' (leuke naam als ge de weg ernaar moet vragen, vooral leuk voor de personen aan wie ge het vraagt die hier nikske te beschaamd zijn om eerst eens hartelijk te lachen met uw uitspraak om dan te zeggen dat ze het niet weten) op de campus terreinen van de UNAM. Dit is de grootste universiteit van Mexico en tevens grootste universtiteit van Latijns Amerika zo is me verteld. Ik had achteraf spijt dat ik mijn fotomachien niet bijhad want er staan redelijk wat gebouwen die visueel de moeite zijn op deze campus. Trouwens, als ze hier het woord 'groot' gebruiken dan is dat ook 'wel 20 minuten verloren rijden op de campus en bijna te laat zijn voor het concert terwijl ik zo goed op tijd vertrokken was' groot.
Deze 'Sala Nezahualcóyotl' bleek trouwens kwa accoustiek in inrichting dik de moeite te zijn. Het concert was volledig uitverkocht en het publiek bleek voornamelijk te bestaan uit jonge mensen (leeftijdscategorie 20-35, vergeleken met een Bach concert in Belgie is dat eigenlijk piepjong). Ik dacht nog dat velen niet wisten wat te verwachten maar bleek uiteindelijk de bal hier stevig mis te slaan (later hierover meer). Iedereen zat trouwens in normale plunje in tegenstelling tot het meer 'opgeklede' karakter van Europese klassieke concerten. Naast me zat een volledige familie in 'jogging' kleren (gaande van knalrood tot fluo roze) waardoor ik nog meer spijt had dat ik mijne camera niet bijhad. Dit is eigenlijk hoe het hoort, kom voor de muziek en laat het gehele uiterlijk vertoon achterwege (een kwaal die bij zowel klassieke als rock-ea. concerten bij ons toch stevig speelt).
Ik moet zeggen dat de erg Latijns Amerikaanse sfeer me hier in Mexico erg aanstaan maar als ge zo ene concertzaal binnenwandelt en vooral als het orkest de eerste noten aanvangt krijg ik toch het gevoel dat ik vooral dit soort dingen toch erg mis hier.
Wat me verbaasde was de beleefdheid van het publiek tijdens het concert (iets waar Mexicanen doorgaands niet erg in uitmunten). Hiermee bedoel ik dat als er iemand bijv. eens moest hoesten ze dit niet zoals ik in Belgie gewoon ben luidruchig en vooral bijzonder frequent deden maar zowaar met een zakdoekje voor de mond om de mensen rondom hen niet te zeer te storen. De wonderen zijn de wereld niet uit. Als er iemand dit eens kan uitleggen aan de gekostumeerde sjieke heren aan de aanvang bij een concert bij ons zou dat vele muziekliefhebbers uiterst plezieren.
Ik bleek dus ook helemaal mis te zijn met mijn opvatting dat velen niet zouden weten dat dit niet een normaal klassiek concert zou zijn maar 2.5 uur van de betere 'kerkmuziek'. Nog voor de laatste noot uitgestorven was sprongen er complete rijen toeschouwers recht voor het begin van wat het meest enthousiaste applaus is dat ik ooit op een klassiek concert heb meegemaakt (met roepen en tieren op zijn Mexicaans). Die jonge gasten van het St. Thomas Church Choir wisten niet wat ze meemaakten.
Dik de moeite dus alhoewel het gezelschap waarmee ik naar het concert gegaan ben het toch 'ietske minder' vond maar dat ga ik na een paar uur puur muziekgenot me niet aan het hart laten komen natuurlijk.
Deze 'Sala Nezahualcóyotl' bleek trouwens kwa accoustiek in inrichting dik de moeite te zijn. Het concert was volledig uitverkocht en het publiek bleek voornamelijk te bestaan uit jonge mensen (leeftijdscategorie 20-35, vergeleken met een Bach concert in Belgie is dat eigenlijk piepjong). Ik dacht nog dat velen niet wisten wat te verwachten maar bleek uiteindelijk de bal hier stevig mis te slaan (later hierover meer). Iedereen zat trouwens in normale plunje in tegenstelling tot het meer 'opgeklede' karakter van Europese klassieke concerten. Naast me zat een volledige familie in 'jogging' kleren (gaande van knalrood tot fluo roze) waardoor ik nog meer spijt had dat ik mijne camera niet bijhad. Dit is eigenlijk hoe het hoort, kom voor de muziek en laat het gehele uiterlijk vertoon achterwege (een kwaal die bij zowel klassieke als rock-ea. concerten bij ons toch stevig speelt).
Ik moet zeggen dat de erg Latijns Amerikaanse sfeer me hier in Mexico erg aanstaan maar als ge zo ene concertzaal binnenwandelt en vooral als het orkest de eerste noten aanvangt krijg ik toch het gevoel dat ik vooral dit soort dingen toch erg mis hier.
Wat me verbaasde was de beleefdheid van het publiek tijdens het concert (iets waar Mexicanen doorgaands niet erg in uitmunten). Hiermee bedoel ik dat als er iemand bijv. eens moest hoesten ze dit niet zoals ik in Belgie gewoon ben luidruchig en vooral bijzonder frequent deden maar zowaar met een zakdoekje voor de mond om de mensen rondom hen niet te zeer te storen. De wonderen zijn de wereld niet uit. Als er iemand dit eens kan uitleggen aan de gekostumeerde sjieke heren aan de aanvang bij een concert bij ons zou dat vele muziekliefhebbers uiterst plezieren.
Ik bleek dus ook helemaal mis te zijn met mijn opvatting dat velen niet zouden weten dat dit niet een normaal klassiek concert zou zijn maar 2.5 uur van de betere 'kerkmuziek'. Nog voor de laatste noot uitgestorven was sprongen er complete rijen toeschouwers recht voor het begin van wat het meest enthousiaste applaus is dat ik ooit op een klassiek concert heb meegemaakt (met roepen en tieren op zijn Mexicaans). Die jonge gasten van het St. Thomas Church Choir wisten niet wat ze meemaakten.
Dik de moeite dus alhoewel het gezelschap waarmee ik naar het concert gegaan ben het toch 'ietske minder' vond maar dat ga ik na een paar uur puur muziekgenot me niet aan het hart laten komen natuurlijk.
posted by El Stevo at 2:08 PM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home